....
Het woordenboek valt uit elkaar. De betekenis verscheen amorf en anders, vreemd en plots overal bruikbaar, verzadigd.
Het woordenboek valt uit elkaar, op alle boekplanken, in alle bibliotheken. Niet meteen had men iets door. De woorden bleef men nog gebruiken tot plots, zelfs voor de spreker, de betekenis niet meer helemaal duidelijk werd, men diezelfde avond nog het woordenboek er op nasloeg en vaststelde – dat er iets was verloren.
Zolang men sprak was niets verloren. Nergens sloegen kometen in. Het was anders als een steen, die plots door de lucht zoefde en een ruit insloeg. Langzaam drong de koude naar binnen.
Kinderen begonnen te vragen. Juffrouwen en meesters bleken niet meer in staat te verklaren. Ouders kregen het niet langer uitgelegd. Misschien was er niets gebeurd en verscheen de mensen nu vrijer. Niemand had nog iets te beweren, uit te leggen of te bewijzen.
Enkelen zochten op zolder of in oude antiquariaten. Anderen schreven kennissen in het buitenland aan – maar in welke woorden? Hoe langer hoe meer verloren de woorden hun gebruik, hun betekenis. Liefdes- of ontslagbrieven: ze hadden geen zin meer geschreven te worden. Spiekbriefjes of samenvattingen verloren ieder nut. Mensen konden hun boodschappenlijstjes niet meer ontcijferen en kwamen met andere koopwaren thuis.
De dingen hadden niets meer uit te drukken. Foutief of over-gebruik? Het apocalyptische einde der tijden in een post-justificeerbare wereld.
Gelukkig wist men zich van emoticons te bedienen, kon men zich voortaan middels smileys van elkaar onderscheiden, zowel de filosofen als de kinderen, de slagers als de meesters, de baronnen als de punkers.
Hoe meer men zich van elkaar onderscheidde, hoe meer men op elkaar ging lijken. Zo ging men dra allemaal hetzelfde voelen, zodat geen taal meer noodzakelijk was. Zodat geen taal het gemis der betekenis nog kon invullen, zodat er geen gemis meer was. Wat alleen ontbrak was een exhautief woordenboek der smileys, waar iedere smiley tautologisch met zichzelf verklaart werd.