....

    Zwitsers geld. Pas wanneer men terug thuis is schiet het je plots te binnen hoe mooi en kleurrijk de briefjes in Zwitserland wel niet zijn. Geld in het aardbeienrood. Betalen in aquarel blauw, als verruilde men de zee met elkaar. Ach, het genot van een vreemde valuta! Het is onbetaalbaar… Alles krijgt voor even een nieuwe dimensie, aangereikt in een nieuw verschijnen.

    Correctie – alles: tenminste alles wat men kan kopen of geld kost, kortom door geld gemedieerd wordt. Maar is dat niet haast alles? Neen, de natuur, de bergen, de lucht, de bomen, de spaarzame wolkjes of het blauwe groen van de Aare waarin men iedere zomer zwemt, die hebben geen prijs en blijven onveranderlijk, slechts gemedieerd door hun verschijnen. De natuur staat er, vrij en ontdaan van geld uitgeven en de verruiling, en voelt misschien daarom zo groots. Onaangetast, noch door het veranderen der dingen, noch door het wijzigen van de toegang ertoe, aldus in nieuwe valuta geprezen, nog grootser, uitgesproken, intens door hun onkoop- en onomkoopbaarheid.

    Terloops. Vakantie nemen in de natuur: zich onttrekken aan de metafysische noodzaak van de geldruil? Namelijk die onzichtbare relatie in dingen die toestaat alles met elkaar te vergelijken en te enumereren in een ontologische orde? Én bovendien zich onttrekken aan de metafysica van de onzin, de reclame, die ieder diertuinachtig uitgeleverd zijn aan de boodschap als bezoeker, die naar de mens kijkt en met zijn tanden bloot lacht…

    Het genot van de vreemde valuta: de toegang tot het vertrouwde is anders. Men merkt dit het meest bij de simpele dingen: een pint, een brood, twee appels – ze verschijnen als door andere handen gedragen. Daarom reizen en het liefste simpele dingen doen – kortom zo veel mogelijk weinig geld uitgeven! Wat verschijnen de dingen vreemd… Plots moet men tellen, rekenen, kortom zich niet enkel automatisch afvragen zonder afvragen wat de dingen eigenlijk waard zijn, maar zich bovendien over het verschijnen van die waarde zelf gedachten maken – hun nieuwe munten, kleur, samenhang en gewicht…

    Het maakt niet uit wat de dingen kosten – met plezier geeft men hun nieuwe waarde uit. Voor even gelukkig dat de dingen anders verschijnen… Opperste stemming in valuta-delirium.

    Dat de briefjes in Zwitserland even als een schilderij voelen, wanneer men er mee betaalt en ze betekenisvol van hand naar hand gaan? Veelzeggend kijkt men de verkoper, de tijdelijke bestemmeling van de valuta, deze eeuwige reis tussen twee nieuwe handen, aan. Toch hij blikt op als in een gewoonte: “Nog iets?”