....

    Van de onafwendbaarheid van de onwaarschijnlijkheid van een gegeven orde naar de waarschijnlijkheid dat deze uitéénvalt. Voor wie me niet begrijpt –

    Een glas water is, geloof me, vanuit kosmisch perspectief gewoonweg onwaarschijnlijk. Het is een wonder. Toch, eenmaal dit glas er is, is de sprong naar de waarschijnlijkheid dat het eens zijn vaste vorm verliest zo goed als zeker. Eenmaal dit glas op de grond in verschillende glassplinters uit elkaar valt, vormen deze splinters nooit meer een glas, hoewel, logisch gezien, dit nauwkeurig nagebouwd zou kunnen worden.

    Ons leven is een glas water. Het is ongelofelijk. En wat speelt is niet de vraag of het half vol of halfleeg is, maar of men het recht kan houden en wanneer het onafwendbaar versplintert.

    Wij versplinteren onomkeerbaar op elkaar.