....

    Ik heb nooit geleerd om oorlogske te spelen. Ik weet oprecht niet hoe men dit doet. Ik verstil zodra ik het naderen van de cavalerie en het marcheren van andere hoor. Ik spits de oren. Misschien dat het hele bataljon gewoon wel aan mij voorbij trekt? Wanneer ik ook de glanzende getrokken bajonetten van vriend of vijand zie naderen verbrand ik mijn bruggen. Ik zoek andere oorden op.

    Ik ken noch de ritualistiek van offergaven, noch de diplomatie van het geschil. Ik weet niet hoe men een vredespijp rookt. Ik reageer zoals de dieren. Met snuffelen, een kopke, reacties op achtergelaten signalen, die vanuit de afstand al gedecodeerd zijn. Ja, sporadisch eens noodzakelijk een kraag zetten of je vederen uitschudden, maar dat kan ik niet dagelijks doen – immers dat is het signaal dat het dier een nieuwe plaats moet opzoeken.

    Tussen zwerven en loyaliteit huist een communicatie aan ontaal en liefde.