....

    Kindermuziek of serieuze parodieën? Zijn lievelingsrestaurant in Montréal –een Kantonees soeprestaurant– speelt het iedere keer. Bijna kermis, net geen kitsch. Hoela-Hoep-muziek in bittere, geslurpte ernst. Tijdloze tafels staan kwadratisch over de ruimte verspreid als de velden op een schaakbord. Zijn lievelingsplaats: G3. Thee wordt plechtig geserveerd, met zulk 'n ernst als speelde hier geen muziek! Alles lijkt met elkaar in tegenspraak, net door deze deuntjes hier. Niemand lijkt het te horen. Iedereen lepelt of slurpt als met oorddopjes. Het kommetje thee (geen tas) smaakt nog een beetje naar afwasmiddel. Geniaal heden! Men zit hier zo graag en zou slechts willen bestellen dat dit heden, dit voor zich uitkijken en deze muziek hier, voor nog enkele uren blijft duren. Op C3, dat is dus enkele plaatsen links van mij, rollen twee vrouwen in Chinees overleg methodisch de loempia’s. De schaakfiguren verschijnen op het bord en gaan weer. Elks hun eigen gang en transparantie. Soms slechts een leeg schaakbord voor zich uit. Men eet, slurpt of lepelt opvallend traag en heeft telkens nog wel een vraag. Toch naar de muziek durft men niet te peilen. Tot uiteindelijk bij een heerlijk sobere, smaakvol eenvoudige mineralenmaaltijd de muziek xylofonisch het in Vlaanderen gekend deuntje van ‘seks met die blonden’ speelt.