....
Het gevoel de dagen zonder inspiratie te moeten doorbrengen, een kijken zonder aanknopen, de dingen zonder weerhaken, alles stroomt door je. Niets sterft in jou. Dat blijvende voortbestaan zonder verandering is dodend, heden, niets kan in jou vergaan en in jouw vergaan bestaan als met gouden vleugels. Kippenval als met gouden vleugels… Kort geroerd door de onmogelijkheid geroerd te worden… Bestaan in Buchstaben van uitstel. Zelfs steen brokkelt sneller af dan dit dunne heden dat niet lijkt te vergaan en daarom zo ongrijpbaar vluchtig is.