...

    Monsieur Ciney ligt vandaag een jaar onder de grond. Een Russische begrafenis in Brussel. Zou iemand hem hier nog herinneren? Hier een pint bestellen en zijn dadelijke aanwezigheid voorvoelen? Ik verwacht nog steeds zijn gouden intrede, zo, als kon hij dadelijk aantreden – die gouden binnenkomst! Horloges en wimpers stonden even stil. Eén trillende stok draagt in bang afwachten zijn hele gewicht. En dan: een zaligmakend gezicht buiten de tijd, zijn kijken dat niets lijkt te zien in een boven de snelheid verheven langzaamheid, betreedt de ruimte en onderbreekt dankbaar even het leven. Wat een onvergetelijke binnenkomsten! 

    Ziet de stamgast hem door de deuropening verschijnen, ja, waant die zich met één been buiten de uren of de minuten die de uren ordenen. Dankbaar, voor zijn aanwezigheid en voor zijn stilte. Monsieur Ciney was een Russisch horloge. Hij sloeg in een andere tijd. 

    Monsieur Ciney van Russische komaf, die iedere keer trots zijn afkomst voor het eerst vermeldde. Monsieur Ciney met glycoomblauwe ogen als winterse hemels in Sint-Petersburg. Ogen zoals een kind en zijn ballon. Hij trilde en schokte zoals een locomotief op de sporen. Toch het was geen verzetten tegen het voortschrijden der dingen, maar het inslaan van die ene laatste weg die keuzeloos tussen woning en café lag, waar de stamgast hem mocht verwachten.

    Monsieur Ciney, een Russische echo begraven in Brussel. Monsieur Ciney, die in dementerende aaibaarheid altijd hetzelfde vraagt. Monsieur Ciney met trillende, saluerende hand. Monsieur Ciney en de glimlach. Monsieur Ciney -een ontmoeting met de hemel- die alles steeds opnieuw vroeg maar mij nooit vergat. 

         Brasserie Verschueren, Brussel.