....

    Agnamimni is een land waar wonden geheeld worden door ze toe te fluisteren. Fluisteren is daar geen eigenschap van het spreken, fluisteren is er een wijze van zijn. 

    Moeders zijn er fluister-nympfen en verpleegsters hebben daar scholing in de anatomie en fonetiek van het fluisteren gekregen. Het is een soort Zorg, het fluisteren. Iedereen verstaat daar wel ergens deze kunst en kunde van het fluisteren. Ieder op zijn manier. Want fluisteren is helemaal anders dan zomaar taal. Een dier, dat fluistert? Dat kunnen deze mensen zich niet voorstellen. Fluisteren is wat mensen doen. Spreken doet men daar zo stil dat men iedere lettergreep hoort komen en gaan. Begroet men elkaar in Agnamimni, schudt men met reserve de hand, gaat voorzichtig met de lippen richting de oren en begint men vervolgens haast onhoorbaar zijn naam te fluisteren. 

    (…) Want is fluisteren woord of adem? 

       Uit: De Schoenen van de Sultan.