....

  Ergens waar men slaapreizen maakt. Deze mensen bezoeken de meest verafgelegen oorden, slechts om er te slapen. Stranden, zwembaden, zonsondergangen of cultuur -- in niets van dat alles is men geïnteresseerd. Zij reizen er slechts - om te slapen. 

  Vreemde continenten en exotische schiereilanden, Marco Polo’s van de slaap, oriëntalistisch spoorverkeer naar het verre schijnslaperige, een verlangd slapen van de ziel als Japans keramiek, het jezelf in je dromen leggen als in een Canadees herfstwoud, of een slaap als narcose onder trage Spaanse nachtmuziek.

  Deze mensen willen elders onder een vreemd gesternte inslapen, dromen - en tot het eind van hun vakantie niet wakker worden. Ook slaaproutes ontstaan er, voor pelgrims, die dagelijks van hut tot hut tot hangmat wandelen, langzaam het vreemd gebergte van de slaap beklimmen, ze doorkruisen dalen en bewandelen bergpassen, slechts om een slaap op berghoogte te doorleven.

  Een Duitser trekt naar Sint-Petersburg en slaapt er Russische dromen. Latino’s usurperen de Europese rust, slechts om er Europees te kunnen slapen. Een eskimo trekt naar Thailand om zich bij een Thaise oma in slaap te laten wiegen. De hele industrie en het toerisme is er ingericht op een ontvangst van slaap. Tot de avonturiers horen diegenen, die naar woestijnen en polen trekken, slechts om zich naast een cactus of in een iglo te rusten te leggen.

  Is het misschien de gewoonte van de slaap, die je vergeet, zodra je in vreemde zeden rust, en zo opnieuw de slaap, die eerste slaap, slaapt? Is het misschien het soort droom, dat je droomt, in een Aziatische slaap, een Noorse slaap, een Mongoolse slaap? Deze mensen weten het zelf niet - ze willen het slechts beslapen. Slapen wordt daar alleszins als ervaring begrepen, en valt voor ons misschien nog het best te begrijpen met wat wij onder een maretak verstaan. Wablieft? Slaap als een maretak? Jazeker, als een soort extern groeiend leven in het eigen loof.

  Reizigers komen uitgeslapen terug, vaak met verslaapt gezicht en een continu geeuwen -zoiets als zonnebrand bij ons- en pochen met hun zopas genoten all-in-slaapvakantie. Vaak tot nijd van de armen, die zich tevreden moeten stellen met hun jaarlijks slaapverlof aan de grijze kust.

     Uit: Wo(o)rden, mijn Berlijnse dagboeken. 5 Februari 2015.