....

    Talen waarin je niet kan antwoorden.

    “Het antwoord” is er een onmogelijke taalhandeling. Het heeft geen enkele betekenis. Daarom verwachten zij, die deze taal spreken of willen leren, het ook niet. Je kan er in spreken, bidden, biechten, smeken, vervloeken, hopen, liefhebben of toewensen, maar nooit antwoorden.

    Waarom mensen deze taal willen spreken? Aangezien ze toch geen antwoorden krijgen? Ze willen de vraag kunnen stellen.

    Om wat? De vraag te kunnen stellen? Om in relatie te treden tot de dingen, tot de ander, tot zichzelf, op zo’n manier dat ieder antwoord moet uitblijven. Dat de vraag eerst ontstaat – en doet ontstaan. Deze sprekers willen iets bereiken dat ze nooit hadden kunnen uitspreken mochten ze op voorhand geweten hebben dat er een antwoord op bestond.

    Het is verkenning. Deze taal zonder antwoorden exploreert, opent – geeft. Het is een kijken zonder te zien, immers niets is gegeven. Ze biedt de mogelijkheid te tasten.

    Let op: antwoorden zijn nog lang geen oplossingen. Antwoorden zijn fout, juist, mogelijk, onmogelijk, goed, slecht en ga zo maar door. Tegelijk maakt het weten dat men niet geantwoord kan worden deze mensen moediger, eerlijker, waardiger. Het antwoord maakt de mens bedacht, vals, beredeneerd, op interpellatie voorbereid, anders, te overwogen.

    Een taal om samen in te zwijgen. Een taal voor een goed huwelijk. Een taal waarin man en vrouw niet het idee najagen dat ze elkaar moeten begrijpen. Een taal waarin antwoorden nooit teleurstellen. Een taal waarin men kan liefhebben.

    Een taal van de dieren – ook zij tonen, maar geven evenmin antwoord.

    Een taal van de vraag – de blijvende.

    Een taal die opent.

    Een taal van de droom.

    Een taal zonder uitgang. Zonder bodem. 

    Enkel de zwakste mensen spreken deze taal. Enkel de sterksten verstaan ze. 

    Een taal waarin mensen naast elkaar zitten en elkaar dingen zeggen. Prima. Reageren? Hoogstens de meest fijnzinnigsten. Antwoorden? Onmogelijk. 

    Antwoorden door zelf iets te vragen misschien? Nu zijn we bij de essentie van deze taal. Het is zoals de vogels hun lied zingen. Overstemmen. Overvragen. Overbevragen – als het mooiste aan mens zijn.