....

    Esthetiek van het inexistente.

    De dingen die niet gebeuren kleuren onze werkelijkheid. Ze leggen gewicht in het worden. Verrassend genoeg bepalen zij, meer dan dat wat het geval is, hoe het leven aanvoelt. De voorstelling van wat niet is, was of mocht zijn, verleent diepgang aan ieder verschijnsel. Het wint aan glans en reliëf. Het legt verlangen in de dingen. 

    Logisch. Alles wat is is nooit alles wat is. De wereld is telkens zoveel meer dan wat »nu« het geval is. Er is –steeds– meer niet dan wel.

    Dat dit geen modernistisch filosofenpraatje is, tonen ons millenials die diep vertrouwd zijn met het fenomeen dat ze misschien eenzijdig als FOMO afdoen. Want de sleutel tot dit probleem ligt niet bij het mogelijks ontberen van wat gebeurt, maar net het ontbreken van de mogelijkheid die niet gebeurt.

    Vrij kan je handelen, wanneer deze toestand je niet verkruimeld, maar verrijkt. Wanneer die niet alleen aan de dingen glans, diepgang en reliëf verleent, maar ook aan de personen die er in ageren – in het voor een mens dankbare gevoel van wat nog moet worden.

    Het besef van wat vanavond niet is, sterkt je slechts om het nog intenser te willen.