....

    Hoe graag zou ik in een kort stripboekje een anti-overzicht van de encyclopedische geschiedenis schrijven, waarin bestaande feiten en kennis met elkaar worden verbonden tot volstrekt onnuttige kennis. De kracht van de conjunctie in een enkel comic beeld. Men neemt twee dingen die waar zijn, en door de logische quantor “&” te gebruiken wordt die logische conjunctie eveneens waar. 

    Julius Caesar heeft nooit geweten dat America bestond. De school van Socrates discussiëren over het absolute zonder enige kennis over atoombommen. Dzjengis Khan krabt aan zijn baard bij het horen van het begrip proefbuisbaby.

    Ockham’s scheermes heeft ons te veel realiteitzin gebracht. De quantoren van de conjunctie zijn uit ons redeneervermogen geschrapt. Afzonderen en zo singulier mogelijk maken – atomen in atomen zoeken, onze kennis verlegt haar eigen weten naar het alsmaar enkelvoudigere waar. Wat is onze fantasie dan nog anders dan een vondelingenschuif der vergane inspiratie? Terug naar de focus van het nominalisme (in stripboekvorm!), waar we actief verbinden en verwonderen...

    Hoeveel engelen kunnen dansen op een naald? Is de steekwonde te wijten aan de scherpte van het object of de doorsteekbaarheid van het menselijke lichaam? Zulke middeleeuwse vragen waarbij je telkens 'een atlasgevoel' krijgt, wil gaan bladeren, de werkelijkheid doorbladeren – op zoek naar een register. Bijstellen. 

    Dat soort atlas vind je niet meer in filosofiemanuscripten. De tijd van de meesters is al even voorbij. Het cynisch darwinisme waarin we zijn opgeschoven, dat waarheid te overwinnen moet zijn, maakt dat postmodernistische idealen niet meer verdedigd kunnen worden, maar slechts cynisch onthaald worden. Individuen kunnen niet langer de waarheid vertellen, indien zij hun tijd bij willen zijn. De keuze, ofwel een grijze coryfee te zijn maar niet langer mee te spelen, ofwel mee te doen in een spel zonder waarheid, is al gemaakt voordat wij ze maken. 

    Strips die het kijken bepalen, doen herzien – voor een kort moment. Tot de pagina valt.

    De soldaten uit de eerste wereldoorlog stierven zonder ooit van de planeet Pluto gehoord te hebben. Anderzijds – een kleuter die nu opgroeit zal evenmin ooit over de planeet Pluto spreken.

    Ervaren in de omgekeerde richting. Alles gaat voorbij behalve het verleden. Maar is dat wel zo? Diezelfde kleuter zal nooit nog de avondster ervaren! Hij is gedoemd tot de Planeet Venus. Toch deze kleuter in een stripboek krijgen (naast Julius Caesar en America,  Dzjengis Khan en proefbuisbaby's) met een telescoop iedere avond naar de hemel...