....

    De beste foto is altijd de volgende. Wij leren niet kijken. Wij leren te verlangen. Het verkeerde.

    Wij zijn teleologisch ingesteld, willen onze wortels slaan in de toekomst terwijl we ons aan het volgende vastklampen. Voor ‘nu’ is geen tijd.

    Maar onze toekomst is een listige vlooi. Ze verwijdert zich iedere dag exact één dag van ons. En zo springen wij wat achterna? Het eigen verlangen? Het is als rennen in water. Je houdt geen grip op het nog ongekende, blijvende komende. En foto per foto doorblader je onvoltooid tegenwoordige tijd.

    Zoals bomen in het heden staan, roerloos stammend staan; wind, buien en dodelijke wonden trotseren, een traan laten vallen in hun bladerloze winterse aanblik, de vogels ontvangen die voor een korte pauze ben hij aanmeren, de lente huldigen slechts omwille van de lente en niet om wat volgt, zo is het meest betrouwbare net het leven – wanneer men ‘het nu’ ervan toelaat.

    Het mooiste toch steeds uitkijken – naar de teleurstelling. De beste foto is altijd de volgende, voelt men sluimerend, terwijl men verveeld zijn leven doorbladerd…