....

    Vuurwerk in spiegelbeeld.

    Oudejaarsavond als een pyjamafeestje voor twee volwassenen. Feestelijk met champagne in bed!

    Een plechtig doorgesneden burrata en de Italiaanse gesmolten smaken die daarop volgen, inclusief citroenzeste in de Portugese gebakjes en elegante rode tannine uit Puglia, werden nog aan tafel genuttigd. Smaken knallen gekleurd als vuurwerk in het bewustzijn van hun proever: daar ontploft een cannelloni, ginds het vuurpijlrood van een bruschetta, die witte streep burrata hing nog uitdovend aan de hemel terwijl het vruchtvleesroze confetti van de lychee en het-blauwe-beskes-vuurwerk de hemel onder chocolademousse intussen innamen.

    Kostuum en avondkleed uit galante stof lagen al op de vloer toen met film in bed werd gegaan. Terwijl we het vuurwerk, ditmaal het echte, boven ons hoorde knallen, werd onder de dekentjes het leven gepauzeerd en rustig uitgekeken. Iets werd er neergelegd, halt toegeroepen, de seconden vertraagd; in een jaar dat niet bestond werden de rollen omgekeerd. Laat de avond maar ontploffen in al haar opwinding en agitatie, hier wordt rustig gekeken – de angel uit het heden gehaald.

    Tegelijk er film wordt gekeken, herknalt de avond zo nu en dan in de kamerspiegel, die zorgvuldig en onder pythagorische precisie schuin in het midden van de kamer is neergezet, zodat vanuit het bed in dit astronomisch berekende spiegelbeeld de vuurwerkhemel recht voor ons oplicht. Vuurwerk in spiegelbeeld. Als verscheen de hemel voor ons op bestelling. De hemel op afstandsbediening. In een nog fijnzinniger heden. In een nog aangenamer zijn.