....

    Niet verder geraken dan jezelf te citeren. De dingen gaan niet vooruit want ze passeren niet langer door je. Niets gaat nog door je. Zelfs in de spiegel staat alles stil want de dingen bewegen niet. Ze blijven vast in hun enige betekenis die jou vasthoudt. Oh wat zou je willen dat het breekt! Alles! Het glas is het helderst wanneer het breekt. Maar de spiegel geeft weer - braaf en netjes wat er is. Zoals het is. Geen flitsen en scheuren, geen brokken en scherven - niets van de fantasie en schepping gaat door je. Terwijl alles netjes blijft wat het bewegingsloos is. Wat zou je willen breken! Slaat men heden niet met heden kapot? Is dat niet de enige heldere weg zoals op brekend ijs? Wat rest is slechts wat door jezelf bladeren, na te lezen wat eens was en dan te knikken met een bewustzijn dat niets nog kan doen dan slechts beamen. Slechts beamen... 

    Ik lijd onder mijn eigen verwerkelijking. Uiteindelijk stelt zich de vraag: hoe verder te leven wanneer dat waaruit je het meeste haalt en liefste mee bezig bent, jezelf het diepst kwetst en je in jouw doen onmogelijk maakt?

    Zes jaar heeft men uit een verlangen naar eerlijkheid muziek gemaakt, en uit datzelfde verlangen is men moeten stoppen. Sindsdien heeft men zich op zijn schrijven geworpen, maar heeft men geen idee wat met zijn boek aan te vangen. Niemand leest het, zodat men zich afvraagt: waarom dagelijks moeizaam op zee gaan vissen wanneer dat de tocht van de walvissen verstoort?

       - Juli 2019.