....

    We voelen zolang we leven, maar voelen wij het leven?

    En wat blijft – van gevoelens, van levens? Kunnen we zo herinneren dat het leven gevoeld wordt en het voelen opnieuw geleefd?

    Daarvoor is een taal nodig: het herinneren. Herinneren als iets dat je moet leren, leren spreken, om het te laten verschijnen. Een taal met eigen conjunctieven en verbuigingen, gesproken en geschreven varianten, vaak foutief begrepen of slechts analfabetair fonetisch te verstaan.

    Herinneren is een taal waarin ieder verhaal weerklinkt en heel de ruimte van je leven opduikt. Dat komt omdat de ruimte rondom het verhaal steeds verzadigd is van andere verhalen, die op hun beurt vragen om gelegenheid en verwerkelijking. Ieder verhaal roept een nieuw verhaal op, en zo ontstaat een ruimte aan verhalen, die in alle richtingen uitdijt en die misschien niets anders is dan de hele tijd van je leven. Als je vertelt…

    En wat voor een taal – is ‘vergeten’? Leren vergeten, oneindig leren vergeten – evenredig aan je leven en die eindeloze ruimte aan verhalen. Als we zouden kunnen vergeten, evenredig aan hoe we herinneren, ons leven herinneren, en die perfecte balans bereiken van een bewust leven, dan zouden we de taal van ons leven begrijpen – een herinnering die niemand heeft.