....
Namiddag uit de hemel. We horen eerst de bladeren suizen en voelen nadien op onze huid pas de wind, in een zachte bries. De zachte wind van lichte dieren.
De botanische bomen en het gemaaide gras en de fijne struiken met hun sporadische stekels hebben de kleur van oktobers fruit, dan wanneer het beste van de zomer nog te gebeuren stond. De planten wisten het, hadden het de laatste dagen al vermoed en balsemden hun laatste sappen nog een keer in hun bloemen, de bomen in hun noten, het gras in haar suggestie van oktobers fruit. Hun laatste essentie nog een keer in voltooiing, hun laatste dans, de dans der bloemen, in verwerkelijking. Hun laatste verwerkelijking in het schenken van de essentie waarin alles begint.
Oktobers zilveren blauwe hemel! De lage warmte schenkende zon! Een moment om een langzame dans onder de bomen te starten, nog even alle herinneringen aan de zomer te beleven. Een dag om nog even de zomer te beroeren, terwijl de zomer met een laatste, Michelango’achtige vinger jou beroert. Je moet er gewoon naar luisteren – naar de balderen eerst in de bomen. Naar de wind pas vertraagt op je huid.
In het laatste moment zit alles besloten. De hele zomer. Dit licht draagt alle lentes, deze warmte alle woestijnen, deze lucht alle abrikozen.
Ik dommel in onder de bomen. Even zinkt de omgeving weg. Wij liggen onder honderden geelgroengele oogleden, in een andere tijd.
Wanneer je je ogen nog maar voor het minste opent wordt het licht in milde diamanten zichtbaar, in robijnen regenbogen die je zelf creëert, in al die abrikozen waaraan het naamloos herinnert.
En dag om een lachend kind in je gezelschap te hebben.
In te dommelen in dit licht, in elkaar, in deze zachte voltooiing onder de geelgroengele oogleden, in deze essentie waarin alles begint, ja dit laatste licht gaat door je. Het bewaart je. Daaruit ontstaan jullie, en terwijl jullie hier liggen weten jullie het nog niet.
Dat eens alle oogleden zich –gelijktijdig– openen, in jullie zich zullen openen, dat de wind eerst op je huid zal waaien, dan pas in de bomen, dat deze dag niet meer zal zijn, de laatste, ja wat nu nog niet is verdwenen zal zijn zoals je een plaats mist waar je nog nooit geweest bent zoals in de seconde waarin je in elkaar indommelde.
9 oktober 2021, Plantentuin Meise