....

    Schreef ik gisteren nog dat het boek er nooit gaat komen, zo volgde vandaag de formele, maar vriendelijke afwijzing van een uitgever. Eindelijk. Eindelijk gebruikt men woorden - geen koninklijk laten wachten. Aan het vriendelijk woord mag ik opmaken dat zij wel degelijk het begin gelezen hebben, waardoor het boek toch een beetje meer bestaat en dat stemt mij gelukkig. Ik laat me maar even niet vangen in syllogistische vraagstukken of zij daarmee nu enkel het begin van het boek niet willen, dat wat ze gelezen hebben tenminste, of bij uitbreiding het hele boek, en wat die verzwegen premisse dan wel is. Daarmee is al een groot deel van mijn existentiële onrust van de baan. Ik sluip door het onbestaande, al jaren, en ik geef mijzelf het meest nauwkeurig vorm en (schijn)gestalte in wat anderen nooit kunnen achterhalen, omdat zij het nooit lezen. Iemand die al meer dan tien jaar stiekem taarten bakt maar deze nooit deelt of laat proeven is rijp voor de psychiatrie. Of bewonderen wij, authentieke realisten, stiekem zo’n mens? Maar waarom? Uit een misplaatste vorm van sympathie die een tegengewicht voor het maatschappelijke worden biedt? Ik ga al jaren moeizaam vissen op zee, werp dan mijn netten of taarten uit of kijk melancholisch in de spiegelingen van het water, waar ik zinkende vlaaien en gebakjes zie maar ja, of het de tocht van de walvissen verstoort? Ik weet niet meer of wat ik ophaal of uitwerp nog wel vis of iets anders is. Bestaat er een visser die iedere ochtend vissen in de zee werpt? Of waarom niet taarten. Of onzin. Of verspilling. Of heilige verspilling. Een omgekeerde oogst, iemand die alleen maar schenkt en weggeeft, bestaat slechts in het onmogelijke en voor anderen onervaarbare. Zolang mijn boek niet bestaat kan ik alles doen, en doe ik verder, pompoenen aan de herfst schenkend, de kippen begroetend, uitgeputte bijen terug bij de bloemen zettend, de vissen in de zee werpend, de taarten uit het raam smijtend, tot het zijn genoeg zijn is en het niet in mijn schrijven maar eens in de realiteit overstroomt.