....

    Dagen met zwaarte in de ogen, alle oogleden vallen zwaar – een slaap, een diepe slaap, een slaap van twee lichamen is het enige wat zou helpen. Je zou de slaap van twee lichamen moeten slapen. Innemen wat een lichaam nooit in één keer kan verwerken. Je herkent dit gevoel van in Berlijn. Ik heb me winters lang zo gevoeld, schuw onverdraagzaam en slecht gezind, overgevoelig gekwetst – niet open voor iets nieuw.

    Te weten wat men voelt is al iets. Helaas is het vandaag zo’n dag dat zelfs de inkt op weg naar mijn gedachten op geraakt, geen vulling bij de hand, waardoor je je gedachten niet kan afschrijven, je gevoelens niet kan voelen; te weten niet te weten wat je denkt is onuitstaanbaar. Het is regen aan het venster toch vandaag schijnt de zon. Straks ga je huilen, deze zonnige avond, even, voor maar een oogopslag, een late seconde, wanneer een traan niet breekt. Dit is vermoeidheid.