....

    De Sultan wist niet of hij zich nu begrepen of net onrustiger moest voelen. Beslisten anderen werkelijk over hem? Wie hij was en wie hij moest worden? Over wat hij kon voelen? En datgene wat aan hem verloren ging, was dat misschien die genegenheid die hij op reis kon ervaren?

    ‘Kon men toch maar in zichzelf,’ zei de Sultan daags nadien, onuitgeslapen vermoeid en mijmerend tegen zijn floriste, ‘het verliezen als moment bewaren, zoals een vaas waarin men bloemen herschikt.’

          Uit: De schoenen van de Sultan. Het onmogelijke vertellen.