....

    Liefde op het eerste gezicht of het speciale, verliefde gevoel kent men daar niet. Wel kan men daar kotsmisselijk van elkaar worden, een longontsteking krijgen, een koortsblaasje ontwikkelen of plots glaucoom. Genoeg om beginnen te vermoeden dat er iets gaande is.

    Het is vreemd – wanneer mensen daar iets voor elkaar betekenen, wat voor relatie dan ook, veroorzaken zij een kwaaltje, een ontsteking of hematoom. Ziekenhuizen daar, niet als plaatsen van herstel en genezing, maar machtige onderzoekzalen aan identificatie en duiding. Een soort therapieplaats te achterhalen wat en wie. De consultatie van het lichaam is daar één sociale ontdekkingstocht. Poorten gaan er open, het is te zeggen operatiezalen en diagnosekamers, werkelijke en symbolische, want steeds ervaren deze mensen het eigen lichaam als iets ongekend. Een plaats aan geheimen en gezichten. Je vindt er je naasten in terug.

    Of ook niet. Want je treft daar evenzeer mensen die deze ballast, deze overbodige sensaties of lichamelijke rommel het liefst van al uit de weg gaan. Kwiek en gezond dartelen zij door het leven, slechts bezig met zichzelf. Niets hebben zij met anderen te doen. Misschien nog op de oppervlakte, maar een diepere toegang laten zij niet toe. Geef hun maar de obsessie met de eigen gezondheid en het gespierde lichaam. Trots zie je hen in de straten wandelen, wat dan misschien weer, enkele dagen later, in jou een ingegroeide nagel veroorzaakt, een myocarditische gedachte, een artrose gevoel.

    Koorts of een klein kuchje? Wie ben je tegengekomen? Wie is jou de laatste dagen gepasseerd, als het ware door het leven gegaan?

    Prachtige popsterren doen jonge meisjes flauwvallen. De liefde van de bomma voor haar kinderen bezorgde haar een attackske. Een doorpriemende blik van een passante op straat – daar treft een man zijn haaruitval.

    Een pandemie? Eén keer om de zoveel eeuwen stort, slechts uit liefde voor elkaar, de hele wereld zich in elkaars armen.