....

    De beloofde fragmenten – die niet bestonden. De beloofde fragmenten die bestonden! In gedeelde ervaring tot herinnering gemaakt; de belofte, die als fragment in woorden verder sluipt en zich daar, eens, als slapende godin te rusten legt, zoals een dier in zichzelf gerold – om nooit meer wakker te worden.

    Om wakker te worden! Plots uit zichzelf wakker te schieten en zich te actualiseren. In die beloofde tijd die alles doet omslaan in haar tegendeel. Het profetische einde, het filosofische begin – wat in ieder moment ligt en daarom in iedere gedeelde ervaring was, dat alles in beloofde fragmenten waarin je het beste tot herinnering kiest. Wanneer je over je geopende handpalm verleden leven inblaast, het stof der ervaring, de adem aan verbeelding, kunnen we ontstaan en verder leven, samen uit herinnering ontstaan – de tijd een tweede keer te doen leven. De lauwe godinnen doen ontwaken. De dieren zaligmakend te doen geeuwen. Wie daarin aan elkaar verschijnt, in het leven dat reeds voorbij was, in het glimlachen van de voorbije momenten, wie hier elkaar ontmoet, leeft in vertrouwen en dankbaarheid en reanimeert niet zozeer verleden maar verdiept ieder huidig bestaan.