....
Opnieuw een prachtige droom over mijn grootvader! Deze keer niet ontwakende met koperen tranen, maar met Cureghems geluk. Deze keer in zijn huis zelf, in de Jozef Hermanslei, te Mortsel, dat middenin enkele wijnranken ligt. Het enige, laatste stukje groen in de stad. Een vervallen villa volgestouwd met boeken. Mijn grootvader is oud. Mijn grootvader ligt zorgbehoevend in bed. Mijn grootvader is dementerend-bewust. Mijn grootvader dwaalt. Mijn grootvader wil thuisblijven.
Het is een prachtig domein. Het is een prachtige droom. Mijn grootvader, slaapwandelaar in mijn dromen, voelt heus wel wat er op til is. Mijn moeder is erbij, en mijn oudste zus, en enkele bekenden, die dan weer niet opdagen. Jazeker, het verzamelen van de mensen verraadt onraad. En ik maak me zelf schuldig aan deze, want ook ik nodig mensen uit om de pracht van al deze boeken, deze magische plaats, deze vervallen tempel te kunnen ervaren. Mensen, een meisje, jaren niet meer aan gedacht, die dan weer niet opdaagt. Dus ga ik maar wandelen tussen de wijnranken en de bramenstruiken. Hemel wat voel ik me op dit vervallen domein goed!
Ik, bij terugkomst, die mijn grootvader, tot tranen toe geroerd, in zijn Romeinse, euh ik bedoel Mortselse ruïnevilla geruststel dat we zijn bibliotheek niet opdoeken. Dat »hij« niet weg moet. Dat hij mag sterven tussen zijn boeken. Want ja, deze bibliotheek en mijn grootvader zijn identiek, kop en munt, boek en kaft, mens en leven. Dat hij ergens kan verdwijnen zonder ooit het exacte einde te weten. De dankbaarheid van deze mens, dat hij mag bestaan tot dan wanneer het genoeg is, zonder ingrijpen van andere handen die zijn boeken toch nooit zullen begrijpen. Eens verzekerd van dit genoegen help ik hem met het bricoleren van een reusachtig slaapbed, misschien wel de grootte van een padelveld, waarin hij mag dromen hoe hij zelf als kleinzoon op het domein van zijn grootvader ronddwaalt, de belofte van een dromerige generatie bewarend, stroomopwaarts in tijd, visoenen en dromen…
Brussel, 23 augustus 2022