....

    Hoe leert iemand kijken – naar de bomen, in poëtische kruinen, naar het kuiltje in iemands wang, naar een hand die een pagina omdraait. Hoe weet je wat je moet zien wanneer andere kijken? Wanneer werd zichtbaarheid bepaald, en daarmee het onzichtbaar zijn van zoveel andere dingen?

    Hoe leert iemand vergeten – van de poëzie in de bomen, van glimlachende wangen, van de belofte van een vlucht ganzen tegen de ochtendzon, van de volledigheid van de achterpagina?

    Het glinsterende vloedwater van de zee, de rossige lokken van een juffrouw in septembers licht, de bewegende wijzer van een uur zijn alle reeds de achterpagina. Ervaren is vergeten zijn. Ervaren is omdraaien. Ervaring is reeds omgedraaid. Wij schudden de dingen. Uit de kinderen. Een wereld wordt op maat versneden. Kennen is geloven dat je niet gelooft.

    Er grijpt een hand in ons. Plots zit er geel in de bomen. Soms word je zelf even omgedraaid, lijkt de vlucht ganzen, het kuiltje in iemands wang, het septemberse bronzen licht jou aan te kijken en al het onzichtbare in jouw zichtbaarheid.