....

    Jezelf aan de fragmenten leggen, als stethoscoop aan de hartkamer, steeds bestaan in een vorige beweging, steeds wat stuwt verder oppikken aan de beelden van de vergane stuwing. Touwtrekken aan je vorige handeling. Zo vooruitgaan, in retrospect, vanuit het dagboek, nooit vanuit jezelf, de thema’s laten aanreiken, de betekenis en intuïtieve symbolen laten verschijnen die jou dragen, niet andersom, en open voor het stichtende van al het talige, sticht het leven leven, en neemt het ook.

    In deze verbonden afstand kan je dicht genoeg binnenblijven, bij je stethoscopische zelf, bij de betekenissen en symbolen die jou dragen.