....

    Momenten van persoonlijke waarheid realiseren zich steeds vormelijk, later pas inhoudelijk. Daarom worden ze ook niet meteen opgepikt, laat staan door anderen verstaan in de waarheid waarmee het, waarmee jij doorbreekt – maar het moment wanneer jouw leven wijzigt, wanneer je je moeder eindelijk eens je gedacht zegt of je lichaam (pure vorm) staakt, zal het nooit een inhoudelijke ondertitel hebben. Die moet je er zelf aan geven. Het zal zich als vorm manifesteren.

    Onze ondertitels lopen meestal niet synchroon. Levenskunst als kunst van het overtuigen, existentieel te overtuigen, zowel jezelf als anderen, is inhoud in vorm te vernemen. In zowel de vorm van jezelf als die van anderen het te horen, het te voelen, het zien. Wie inhoud verneemt uit niet-inhoudelijke scenario's, op de schoolbanken zit en de dolfijn speels rond de propeller van het schip ziet duiken, in het papier van je boek de gevelde bomen voelt, machtige schaduwen over de varens in het beukenbos, vogelnesten in avondlijke kruinen, die leest maar kijkt plots over boomtoppen. Wie leeft en droomt in ruimere realiteit, wie geleid wordt door sterke overtuigingen en beelden die hij of zij niet kan verklaren, die voelt heel juist en nauwkeurig de nuance waarin iedere vorm zich zet en herzet. Hoe leven zich tilt en hertilt. 

    Wie ooit onder druk is gezet of zich bekritiseerd heeft gevoeld vanwege het onvermogen om iets in puur logische termen uit te leggen, als in uitsluitend ondertitels zonder film, weet dat deze verwachting niet in overeenstemming is met je fundamentele manier van omgaan met de amorfe wereld, en hoe dromen en verlangens in de vitaliteit van hun enigmatisch verschijnen stromen.

    Je schuift een loper over het schaakbord en merkt een fijne lijn in het ebbenhout. De nalatenschap van een houtworm tijdens een bijzondere droogte?

    Realiteit is een keuze de houtwormen in de lijnen van onze persoonlijke waarheid te zien, realiteiten aan te zuigen waarin vormen zich manifesteren. Inhoud is interpreteren. Het kruimelspoor volgen. Inhoud gaat stroomopwaarts. Dat is haar kracht. Dat is haar limiet. Eens geraken haar krachten uitgeput, peddelen verzwakte armen tot ze ophouden en jawel, breekt de vorm door. Enkel de vorm kent het geheim van de bron. Maar de vorm is de bron niet – de vorm stroomt.