....

    Omdat de hexagonale koepel waaronder Mercurius leefde grotendeels verduisterd werd met het laagje blauwzilverig kwik, drong zelfs ’s middags amper licht naar binnen. En zo schemerde over Ivan Pasha een vermoeid, kwikachtig gevoel van gesloten hemel, wanneer hij ‘s woensdags in het blauwe zilver van Mercurius geeuwend ontwaakte, zonder ooit al te echt wakker te worden. Dat de nacht nog niet voorbij was, beter gezegd voorbij kon zijn, tekende zich af in die lauwwarme ledematen en nog verkreukte lakens. Beter was om je dan even om te draaien, die hele kosmos op je rug te nemen en zaligmakend nog even verder in te dommelen.

    Net dan nam Mercurius het zalige koningskind in de armen, tastte hij reflexmatig in haar zwartblauwe ravenharen en drukte zij hem dicht bij haar mineralen boezem waardoor de kleine jongen zich meteen de stand van de planeten herinnerde.
   

         Uit: Gefluisterd worden.