....
Daar kan men alleen maar schrijven over datgene wat men niet is.
Huichelaars die het over eerlijkheid hebben. Leugenaars over waarheid. Waarheidsschrijvers die het dan weer uitsluitend over de leugen hebben. Toch de opmerkelijke lezer stootte reeds op een paradox: leugenaars die over waarheid schrijven? Zijn het dan nog wel – leugenaars? Of tautologisch: is het dan nog wel waarheid? Aan welke kant bevindt zich de tegenstelling? Beslist, ook daar is het niet altijd eenvoudig, wanneer men via het gelezene verzoekt te vermoed, wat het niet is.
Ouders die hun kinderen de weide wereld uitwensen. Verbitterden die over liefde schrijven. Ongelovigen die het over geloof hebben. Zelfverzekerden over twijfel. Blozenden over zelfvertrouwen.
Aldus ontstaat daar een erg bijzondere, interessante vorm van wetenschappelijkheid. Alle geschreven kennis springt daar nooit uit vakidioterie of specialisatie voort, maar uit de kracht van de negatie.
Psychiatrische patiënten en hun traktaten over normaliteit. De analfabeten en het schrift. De wijzen en de dwaling. De heiligen en de zonden. De zondaars en de perfectie. Wereldreizigers die hun heimat beschrijven. Thuisblijvers die over verre landen berichten.
De hartelijke en zijn haatbrieven. De mens en –? De Goden? De dieren?
Vragen: Wie schrijft daar traktaten over schoonheid? Wie schildert daar? Waar hebben de dichters het over?
En wie mag daar de wet schrijven? De immigranten misschien?
Wie vervat daar de etiquette? De barbaren! Of gladgeschorenen bijvoorbeeld die deviezen over volbaarden schrijven. Wie schrijft daar kookboeken of menukaarten? Neen, geen koks, maar de hongerigen natuurlijk.
Doven die muziekpartituren opstellen. Rivalen die over vriendschappen schrijven. Blinden die het –jawel– over kleuren hebben. Dierenliefhebbers die het alleen maar over slachten hebben. Slagers over poezen strelen. De mystici over de redelijkheid. Bruidegoms over ontrouw. De mens over eeuwigheid. Ja, de mens over de eeuwigheid, maar, wie bericht daar over: tijdelijkheid?