....

    Implosie. De melancholie al jaren –zeker tien; zeker tien de melancholie– te schrijven, te weten of te voelen, men weet of voelt het verschil tussen weten en voelen niet langer, dat er iets in dat geschrevene zit – toch wordt het zelden gelezen, laat staan gevoeld of geweten, en wordt het in die zeldzame momenten toch gelezen, dan meestal niet geapprecieerd. Schrijven in dagboeken en aantekeningen betekent in dagboeken en aantekeningen gaan ervaren, in dagboeken gaan voelen, in aantekeningen gaan weten, het is ahnen, en is daarom alleen al een vorm van vervreemding, des te vervreemdend in haar werking wanneer ik bij wat ik aantekeningen in dagboeken schrijf, voel of weet, ik een heel andere voelen of weten er op nahoudt dan wat in die zeldzaamheid gevoeld of geweten wordt – voelen of weten zonder voelen en weten. Het resoneert enkel in mijzelf. Wie weet wat ik voel?

    En weet een goede schrijver dat zelf nog? Tot wie men spreekt doet de betekenis veranderen. En misschien moet ik mij dringend lezers gaan voorstellen om in het schrijven eens ook tot iets te komen.