Ecce caelum

    Ergens waar men per dag vijf minuten de ogen opent. Eén vraag die daar alle dingen bepaalt: wanneer laat men het zien toe?

    Zij die meteen ’s ochtends kijken: de droom toonde zich als te reëel. Zij die impulsief de ogen openen. Zij die twijfelen want telkens overwegen of het moment het wel waard is. Zij die als ongeduldige kinderen heel de dag niets anders doen dan reeds uitkijken naar hun vijf minuten van morgen. Zij die het zien niet willen (het geeft hen te veel bijkomstige vragen) en vijf minuten in een donkere ruimte gaan staan.

    Zij die het zien van de natuur opzoeken: de aanblik van een dier, een landschap, een besneeuwde berg of de wijdte van de zee – daarmee vult men ervaring, het dagelijkse vijfminutenzien.

    Afscheid: vijf minuten naar een dode staren. Zij die op het einde van de dag nog snel hun vijf minuten opgebruiken. Zij die hun vijf minuten vergeten waren en midden in de nacht met wijdgespreide ogen wakker worden.

    Zij die de sterren en planeten observeren en het zien met astronomische precisie uitrekenen – ach hun humeur bij plotse wolken! Zij die willen zien bij een maaltijd. Zij op een eerste afspraakje en het zien toelaten. Zij op een eerste afspraakje en het zien niet toelaten.

    Ouders die hun dagelijks zien geheel aan de opvoeding van hun kind afstaan. Of zij die graag lezen: een snel gemaakte keuze. Ja, een dubbele keuze: wie wil lezen wijdt zich beter dan ook niet aan de opvoeding van kinderen.

    Baby’s en peuters daar die enorm verward zijn. Kinderen die liegen en langer kijken. Zij die elkaar pas na tien jaar voor een eerste keer zien. Of zij die elkaar meteen willen zien en elkaar nadien nooit meer zien. Maar of ze elkaar nog weerzien?

    De gebouwen en huizen zijn daar niet mooi. Om geen kostbare ogenblikken te verliezen is de openbare inrichting er niet op het behaaglijkheid ingericht. Geen mooie binnensteden, geen gezellige lanen, geen verborgen hoekjes. De kamers daar vol spinnenwebben. Toch is het zien daar allerminst een bijkomstigheid – het valt er nauwelijks te onderschatten.

    Bruiloften van vijf minuten. Blinde bevallingen. Vijf-minuten-ogenkleuren om nooit meer te vergeten. Vreemd, die dagelijkse, raadselachtige hoofdpijn daar, die vijf minuten lijkt te duren… Of vijf-minuten-dierenparken: alle dieren zo zorgvuldig mogelijk naast elkaar uitgesteld. Toch wie zou ze vangen? Vijf-minuten-jagers? Beslist behoort daar ongetwijfeld tot de meest bijzondere ervaring eens een wild dier gezien te hebben (meestal hoort men ze enkel) of een vallende ster te mogen aanschouwen – men ziet het daar als de hemel, die eveneens gelijktijdig de oogleden opent.

                  2 december 2018, Brasserie Verschueren