Onze Realiteit

    Misschien moet je stoppen – met schrijven. Misschien is het al gedaan. Misschien is alles al verlopen. Je bent steeds al diegene geweest die als enige na de film bleef zitten. Afgelopen. Had je dan niet door dat het leven zich buiten de zaal afspeelde? Want wat nam je mee naar buiten? De herinnering aan het verhaal of het genot het einde te verlengen wat meer werkelijkheid bood? Duren de werkelijke eindes niet – eindeloos?

    Wij leven de aftiteling – en herinneren ons een verhaal.

    Misschien moet je stoppen: te verwerkelijken wat verwerkelijkt. Je geloofde te veel in de ruil. Er was een markt in mij – kabeljauw voor gewoven manden, saffraan voor geitenmelk, wat de vlierbessen nog konden worden? Het zijn plaatsen aan ontmoeting – met de realiteit. Je keek in het vreemde gezicht met de ontbrekende tanden. Ik bracht iedere dag zelfgebakken taarten en vleermuizen in bronzen kooien, relikwieën van opgedroogde badpakken en verkocht kaartjes voor een ritje op schouders van de vriendelijke neushoorn of de nog nooit gehoorde belofte van het reizen in een zeppelin. Ik lag slapend tussen mijn waren, herkende verre tantes in de gezichten van de kauwende kamelen of zat glimlachend met een paar bonen te spelen in mijn eigen werkelijkheid naast de marktkraam – terwijl moeder verhongerde en haar goederen niet kon verkopen.

    Er was niemand die de markt bezocht.

    Ik heb alles geschreven in uitwisbare inkt. Mijn kathedralen staan er en staat er niet. Je leest ze niet. Ik schrijf dit met tranen. Wordt de keuze echt voor mij gemaakt? Of ga ik zoals mijn Portugees in de eigen verbeelding verdwijnen – en moet ik dit project nog afwerken? De eigen geënsceneerde verdwijning… Vandaag wil ik niets meer delen. Zelfs niet met een onbestaande lezer.

    Mijn glimlach loopt tot buiten mijn gezicht – maar niemand lacht me aan. Ik vul er pagina’s vol mee maar niemand ziet me lachen, wenen, verbeelden. Ik leg boeketten aan mijn buren hun deur – niemand opent. Weten mensen dat ze mijn gedachten als tattoo zetten? Weten de kleuren die nog wachten op hun naam dat ze eens bij Ivan Pasha moeten gaan horen? Weten de enkels van de okapi’s dat ze spoedig naar Istanboel moeten, voor het opmeten van hun jaarlijkse omvang?

    Ik heb geprobeerd op hoge hakken in de verbeelding rond te lopen. Mijn talent zijn boeketten – die verwelken. Ik excelleer in die plaatsen van ontmoeting die niet bestaan. Of ben ik dit gaan geloven, gaan zien, gaan denken en voelen terwijl ik als enige in de zaal naar de aftiteling verder keek?

         6 december 2021